Κατ-οικίδιο

Ήταν ένας σκύλος που ερχόταν πάντα για να μου κλαίει, όταν μαλάκωνα, μου γαύγιζε, θύμωνα! Έκλαιγε πάλι, μαλάκωνα, μου γαύγιζε!
Αυτή η ιστορία γινόταν χρόνια και χρόνια.
Τί έφευγα μακριά και έκανα να τον δω μήνες...
Τί του πήγαινα τα πιο νόστιμα κόκκαλα και πλεκτουδάκια να φορά το χειμώνα.
Πήγαινα με καινούργια ρούχα και αρώματα κι αυτός μου τα έσκιζε ή μου τα κατουρούσε.
Θύμωνα, έκλαιγε, μαλάκωνα, γαύγιζε! Ουφ!

Η ίδια ιστορία...

Κι όμως, εγώ αυτόν τον σκύλο, φέτος τον δάγκωσα και εσύ μπορεί να μη με πιστέψεις...
αλλά τον δάγκωσα από αγάπη.

<(°v°)>

I always knew how to fly.
My problem was in the landings.

Now...
I think I have sorted that out.

Here...
I turned my wings into a warm duvet,
and the high speeds of my dreams
into living in the moment.

I am now.
I am here.

Goodbye (Life is not play-doh)

When life begins to suck again, you find yourself counting the losses,
trying to say goodbye to a part of you.

When I met you, I felt found.
The happiness and laughter warmed and healed my heart.

Now you fly away.
Now you want to follow the "course of your life".
Which may or may not include me.
And in no way, am I going to stop you.
You are free and you were always free.
And there is the beauty.

You are sad, because it hurts you.
Like a powerless coward you let the miles drift you away.
I am sad of the happiness you let go off.

I miss you already.
I already feel alone in life.

Then I think how happy I still am whenever I think of you being happy
or when we are together.

And fuck, what are all these images of future that come so vividly before me;
You are driving a car and I am sitting next to you,
on the back seat, our children are playing.
We are laughing, we are in love, we are so happy!

Puff!

Then we hold hands and smile, all wrinkled, in our sixties and seventies.

Puff!

And everything we have keeps my belief strong still, although you're leaving me.
And that is almost insane, I know!
And I smile, while I cry and I wonder how.

How can you let go?

How can I let go?

Just like that?

26

Εικοσιέξι
κι όποιος αντέξει

κι όποιος το θυμηθεί...

'In the Between'

Waiting for a response, even when volunteering
In the Between
One amongst others all trying

Waiting for you to come over
In the Between
You are a day tripper

Life is uncertain
In the Between
Does that make it better or is it a burden?

I do not hold the keys
In the Between
I merely have answers

Going back or forth while
In the Between
Not knowing where exactly I am

The "Potential/Transitional Space" well-known theory
In the Between
Fuck Winnicott and let me be


Αυτάαα...
Τί άλλα;

"Άτιτλο μήνυμα χωρίς παραλήπτη"

"Πώς να βγω από αυτό το σκοτάδι.
Όλοι φοβούνται και δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο.
Ούτε οι γυναίκες τους άντρες.
Ούτε οι άντρες τις γυναίκες.
Ο συνεχής τραυματισμός της ψυχής
Θα φέρει τη δυστυχία
και τη γύρανση.
Το 'εγώ' μου μπορεί πονηρά να βρεθεί στην κορυφή.
Το μίσος και ο θυμός των άλλων στο σκοτάδι κατοικεί.

Άραγε τί να χρειάζονται οι άνθρωποι πραγματικά!
Αναρωτιέμαι καθημερινά, χωρίς να βρίσκω απάντηση.
Το πρόβλημα είναι στο ότι υπάρχουν και εκείνα τα 'ζωώδη' αισθήματα.
Αλλά όλα είναι πολύ πιο περίπλοκα...
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον
για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους
και φοβούνται να το ομολογήσουν αυτό, στον ίδιο τους τον εαυτό.
Φοβούνται ακόμα την μοναξιά
και με αυτό (το φόβο) κρατούν δέσμιο τον εαυτό τους σ'αυτή.

Μπορεί κανείς να ψάχνει κάτι καινούργιο συνέχεια.
Στιγμιαία ικανοποίηση και όνειρα.
Αυτό όμως δύναται να προκαλέσει πανηγυρικό θάνατο.

Αυτή η σύλληψη είναι θεωρητική.
Το έρωτημα που γεννιέται είναι,
αν ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται τελικά προσωπικότητα
ώντας μέλος ενός συνόλου ή να είναι εντελώς ανεξάρτητος.

Η τεχνολογία μάς δίνει ταυτοχρόνως την αίσθηση
ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά (να) είμαστε μόνοι.

Κατάσταση μοναξιάς που για πολλούς είναι έντονος φόβος."


"Άτιτλο μήνυμα χωρίς παραλήπτη"
Φίλιππος ο 8ος

μετάφραση από τη ρωσική-Ασέλ

Δύο χρόνια ε;

Κοίτα να δεις....

Λοιπόν αν και κάποιοι άλλοι εδώ νομίζουν πως το chimaikon προέρχεται από το χύμα-η-κων(στάντζα)

πλανάστε πλάνην οικτράν.

Προέρχεται από το Chi Mai του Ennio Morriconne και θα εξηγήσω χάριν της εορταστικής της ημέρας και το λόγο.

Το λοιπόν...
Από μικρό ήμουν εδώ και κάπου αλλού.
Η αδερφούλα μου έξι χρονάκια μεγαλύτερη έπαιζε συνθεσάηζερ (ετσι το λέγαμε τότες),
εγώ είχα αρχίσει να δείχνω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χορό και τη μουσική, αλλά ζήτω που χέστηκαν να ανταποκριθούν οι διευθύνοντες.
Έτσι κάθε φορά, που η πόρτα του σαλονιού έκλεινε για να κάνει εξάσκηση η αδερφή μου στα πλήκτρα, εγώ τρύπωνα και χόρευα. Εντελώς ελεύθερη!
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι που δε μου έδινε κανείς σημασία.
Η μεν αδερφή γιατί ήταν απασχολημένη με την αποκωδικοποίηση και αναπαραγωγή του μουσικού της κώδικα οι δε λοιποί διότι ήταν εκτός δωματίου και γενικότερα απώντες.
Πάντοτε σιχαινόμουν τα σχόλια του τύπου "Ά! Τί ωραία φωνή που έχεις!/ Τί ωραία που χορεύεις!" γιατί διέκοπταν πάντα το τραγούδι ή το χορό του άλλου για να τα κάνουν.
Λες και μέχρι εκεί έπρεπε να είναι. Μετά ή έπρεπε να σωπάσεις ή να τραγουδήσεις και να χορέψεις για να τους ψυχαγωγήσεις και όχι για να εκφραστείς.

Έτσι ποτέ δεν έκανα κάτι μπροστά τους, που να αξίζει το θαυμασμό τους.
(Πολύ ψυχαναλυτικά όλα αυτά, έτσι; Γάμησέ τα David, ετοιμάσου...)

Ναι.
Λοιπόν.
Χόρευα ελεύθερη από κριτικά μάτια και γι'αυτό ο χορός μου ήταν εγωιστικός.
Εγωκεντρικός και επομένως ενδοσκοπικός.
Ο ήχος έφτανε στα αφτιά μου και φυσικά ιδέα δεν είχα για το ποιό ακριβώς κομμάτι είναι αυτό που παίζει τώρα η αδερφή μου, αλλά καμιά φορά σε κάποιες μελωδίες η κάθε νότα έπεφτε βαριά μέσα μου και απαιτούσε αντιπροσωπευτική ερμηνεία μέσω της κινήσης.
Έτσι ο μονόλογος των πλήκτρων μεταμορφωνόταν στο χώρο. Χωρίς τίποτα στο χώρο να μη δείχνει ενδιαφέρον για αυτή τη μεταμόρφωση, εκτός κι αν έσπαγα κανένα διακοσμητικό μπιμπελό, οπου με γείωνε αυτομάτως. Ούτε bridge out ούτε τίποτα. Κατευθείαν grounding λέμε. Από την πρώτη άγρια ματιά.
Έτσι νόμιζα.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι απέφευγα το grounding λίγες στιγμές αργότερα.
Την είχα κάνει ήδη με ελαφρά πηδηματάκια πριν αρχίσει ο πόνος.

Γιατί το Chi Mai.
Παραδέχομαι πως ήμουν πολύ μελαγχολικό παιδί.
Κανείς δε μου έδωσε σημασία παρα μόνο για να με μαλώσει, να μου ζητήσει να κάνω κάτι γι'αυτόν ή να επικαρπωθεί με κάποιο τρόπο τα κατορθώματά μου.
Το Chi Mai (ελληνικά μεταφρασμένο Ποιός Ποτέ) δεν ήξερα ποιό είναι και ποιανού.
Ήξερα μόνο να αναγνωρίζω τη μελωδία του όταν την ακούω.
Ήξερα πως όταν το χόρευα γινόμουν ένα κομμάτι του και ο κανόνας που σε κάνει να παίζεις τη νότα μετά τη νότα. Ήξερα πως είχε μονότονη αρχή, μια κολλημένη, επαναλαμβανόμενη νότα. Που νοσταλγούσε μα και δε μπορούσε εύκολα να ξεκινήσει ταξίδι. Μετά έλεγε την ιστορία της και το όνειρο της, με τα πάνω και τα κάτω τους και μετά έμπαινε το ρεφρέν (ή ιντερλούδιο) και όλα γίνονταν πραγματικότητα. Η ψυχή έπαιρνε φόρα, φως και ελπίδα και πετούσε.
Πηδούσε η Κωνστάντζα στον αέρα και άνοιγε τα πόδια και τα χέρια και στροβιλιζόταν και για όσο διαρκούσε το κομμάτι εκείνο, δάκρυζε από ευτυχία.
Μετά ερχόταν πάλι σαν ανάμνηση η ιστορία και τα όνειρα και μετά πάλι στο ρεφρέν μια υπενθύμιση της πραγμάτωσης του φτερουγίσματος προς τα πάνω και τέλος όλα έσβηναν αργά αργά σαν το τέλος.
Το τέλος της ζωής; το τέλος το λυτρωτικό; Το τέλος των ονείρων; Το τέλος απλά του κομματιού; Δεν είμαι σίγουρη. Δε θυμάμαι αλήθεια. Απλά ήμουν κάπου αλλού πάντα στο τέλος. Νομίζω οτι απλά το άφηνα να συμβεί και το παρακολουθούσα, αλλά μου είναι δύσκολο να πω με ακρίβεια τί ήταν αυτό συμβολικά για μένα τότε.

Κάποια στιγμή στα δεκαέξι μου τελικά μπόρεσα και βρήκα πως λέγεται αυτή η μελωδία.
Το μπέρδευα πάντα με το Α Whiter Shade of Pale και το Air on G string του J.S.Bach.
Μετά από τόσα χρόνια έβαλα τις αντιστοιχίες και συνειδητοποίησα τί μου ξυπνούσε το κάθε ένα από αυτά.
Μια εμμονή σου επιτρέπω να πεις.
Μόλις πέρυσι μέσα σε μια συνεδρία δραματοθεραπείας, τα κατέταξα κάπως..
Chi Mai παρελθόν, Air παρόν, A Whiter Shade of Pale string μέλλον.
Εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να ταιριάζει.
Τώρα; Μπααα
Τα αγαπώ και τα τρία, αλλά δεν αναπαριστούν τη μουσική τοιχογραφία των έσω μου πια.
Αποφάσισα να το ρίξω στα Ντάπα-Ντούπα καλύτερα :)

Πάρτε τα κιόλας.

Chi Mai



Air



A Whiter Shade of Pale



Άντε Χρόνια μου Πολλά
πάω να σβήσω κεράκια

Οι περιπέτειες ενός ‘εναλλακτικού’ τουρίστα...

Οι περιπέτειες ενός ‘εναλλακτικού’ τουρίστα...
Λήβινγκ γουήδ γιού ην Λόντον


Αναχώρηση από το αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”
12:36
Άφιξη στο αεροδρόμιο Λούτον της Αγγλικής πρωτεύουσας
Μεταφορά με τρένο στον σταθμό Βικτώρια του Λονδίνου.
Συνάντηση με ομογενή φοιτητή μετανάστη και μεταφορά με υπόγειο, επίγειο και απόγειο σιδηρόδρομο.
Γεύμα Κολοκύθια με σπαγέτι
Βόλτα στην πόλη και επίσκεψη στην κατηλημμένη οικία της ανερχόμενης καλλιτεχνικής ομάδας, Δε Ουμπλιγιέτ Αρτχάουζ (http://theoubliette.co.uk).

Γνωριμία με τον χώρο, τα έργα, τους καλλιτέχνες και τα σούσι στο ψυγείο τους.
Κατούρημα στην τουαλέτα τους υπό το ρομαντικό φώς των κεριών.
Αναχώρηση για βόλτα με τα Ρήκσω- καρότσα με ποδήλατο.

Δοκιμή ποδήλατου με καρότσα.
Δοκιμή ποδήλατου με καρότα, κρέας και μηνσντ πάηζ και σάντουητς και μπισκότα με τζίντερ και παγωτα και ότι τραβάει η θέληση σου και χωράνε πα στην καρότσα από τα σκουπίδια γνωστής αλυσίδας σουπερ-μαρκετ (Για να μαθαίνουν και μερικοί που προτιμούν ακόμα τα ΝΕΤΤΟ’ζ), τούρ στην πόλη με τρελό σασπένς, χουφτώματα στον σέξυ κώλο του οδηγού και ξεναγού μας και πότηρια με κρασί να αλλάζουν χέρια και καρότσες, με τραγούδια, μουσικές και σπανιότατα κλαξόνζ.

Επιστροφή στο σπίτι. κατανάλωση, τσάι και ξεκούραση.

Ξύπνημα με Τσώσερ και Κάντενμπέρη τέηλζ, ποζάρισμα, ηδονοβλεψία και ζωγραφική.

Επίσκεψη στην ΤΑΤΕ ΜΟΔΕΡΝ γιατί πρέπει όπως και δήποτέ!

Πρώτο τραπέζι πίστα για να δούμε τον Τζουντ Λω και την ‘πως τη λένεεε-κοίτα να δείς ρε γαμώτο...πάλι κόλλησα..’

Α να βόλτα και στην Κόβεντ Γκάρντεν έτσι όπως δεν την είδες ποτέ!
Μαγαζί κρυμμένο με αργιλέδες και μαξιλάρες για πασάδες, που θα κάνουν και τον χειρότερο πολέμιο της παιδεραστίας να αναφωνήσει “έλα εδώ γιουσουφάκι μου!”.

Μιλώντας για ερωτικές παρεκκλίσεις επίσκεψη σε φετιχιστική σενσουάλ μπουτίκ για πρώτης ποιότητας πορσελάνινους δονητές, μεταξωτα νεγκλιζέ και αλογοουρές (όχι αυτές στο κεφάλι- τις άλλες).

Εδώ να δείς βιβλιοθήκη. Τί Μαρκήσιος ντε Σαντ. τί Ταντρα μες στη Μάντρα και Σέντρα γκώλζ... Ό, τι θες και δε θες να θες!

Δύση στο πανεμορφο πάρκο με τους μάυρους κύκνους, τους παμπόνηρους σκίουρους και τις κακιασμένες ζηλιάρες πάπιες και ευκαιρία για φωτογραφίες, που θα δείξεις σε μπαμπά και μαμά από το ταξίδι για να τους πείς πως πέρασες.


Κάμντεν για να ανοίξει το μάτι σου ή να γουρλώσει καλύτερα...

Οι κήποι της Βαβυλώνας ολάνθιστοι, κρεμαστοί και σε άλλες πόζες.
Τα Σόδομα και τα Γόμορα με τις 120 μέρες συμπικνωμένες σε 2 ωρίτσες.
-Καλά ΥΠΕΡΒΆΛΛΕΙΣ ΤΏΡΑ...
-ναι καλά οκ μόνο τις πρώτες 20.


CINE-HI-ZETE

Munich or somewhere else

It is like the sea...

The waves come and go...

Having waves wanes...

The tribes, the countries, the people.

A green and bloody red sea.

Sometimes some shores dry.

How long for though?

What is long anyway?

Home Sweet Home

The barriers were always used to identify ourselves.

To say and feel and breath

Here-I-Am.

Here-I-Exist.

Here, I establish Me- My family-My Ideology-My Religion

Here I Nourish Myself and Here I Shit.

Here-I-Belong

From This Wall to That Wall.

Sometimes I or My Fathers become Greedy

Push against the walls boys!!!

Push against cause we've became many

because we need more space

because we deserve a view to the sea

because we deserve more

Push against the people who are behind that wall!

Push against our enemies...

The two enemies forget exactly where this wall were or who pushed first.

Two boys, five years old both fighting: "He punched me first" "He stole my doll"

"I'll punch you now" "I'll take my ball back"...

And so it goes...

And the only thing we fight against

we call it people

but its me and you and your mother and father

the only thing we fight on/in/against is Home.

Home Sweet Home

Revised - From the backup

fix your own self?

And your inner chaos your lost
waiting to find an eternal truth
yet it only lasts for seconds in time


fix the world?

And in this universal chaos we are all lost
waiting to meet each other even for a glimpse
letting go of any desires or any possesions
pushing against any sticking stardust
consuming any bright light we see in the dark
as if this brightness will become one of our own qualities



fix his mind?

And in his vortex you drown
waiting for the wind to change
or for the gravity to turn upside down its law
and bring you both back on the surface
on this spring's clear breeze


fix the 'system'?

fuck them, fuck them
turn them in
laugh at them as you can laugh at every failing clown
and screw every fucking rotten bit of them
make sure that they won't do the same to any other lost man

Medea σαγανάκι

MEDEA

for storytelling

(Remix of several myths and stories about MEDEA)

by Konstantja

Eleven years have passed since Hera demanded from Eros to wound Medea,

the princess of Colchis in Asia with his arrow

and make her fall in love with her protégé Jason.

Eleven years since Medea helped Jason with her magic powers

to overcome his almost impossible tasks;

retrieve the Golden Fleece and return back to Greece.

In Jason's favor, she betrayed her father Aetes-the son of the Sun,

she dismembered and scattered in the sea her baby-brother's body

and left far behind her glorious palace and the land of Colchis.

To follow Jason and live as a stranger in Greece,

with the label of the Barbarian amongst the people of Corinth,

where the couple have settled.

Out of love she rejuvenated Jason and gave birth to his two sons.

Not even when Zeus have fallen in love with her she resigned,

but she repulsed all his advances

and thus Hera promised to make her sons with Jason immortal.

And there she is now, inside her house.

She cries and curses and the house trembles.

as Jason betrayed his oath and is preparing to marry Creussa,

the beautiful daughter of King Creon of Corinth!

The women of Corinth have gathered

outside Medea's house and try to console her.

King Creon then arrives! He fears of her wicked powers

and came to set Medea into exile,

in order to protect his daughter Creussa!

As he faces Medea he orders:

"I demand that you leave my territories right now!

And take along your two sons!"

She compliments him, by telling him that he is a wise man

and should not be afraid of the knowledge -she has- of magic. Creon insist.

She then falls on his knees and begs him

to give her just one more day to plan where her sons and she will go while in exile!

King Creon finally agrees and leaves from her house.

Then her betrayer, Jason comes to see his mad and angry wife.

He tells her that he does everything for the benefit

of this family and she shouldn't act thoughtlessly!

After a few years, when he will have inherited the throne,

he says, Medea can return back to Corinth and the two families shall be united.

Medea is furious! She doesn't believe a word he says.

The women of Corinth look at him in disbelief!

She begs him in love" I'm your wife! These are your children!

Think again! Where should we flee when in exile, since all Greece hate the Barbarians!"

Yet nothing can change his mind now!

He abandons her and leaves her mourning for her bad fate.

Aegeas, King of Athens arrives in Medea's house to ask for her help;

He needs Medea to decode an oracle from Pythia,

which will cure him from infertility!

Medea asks in return a shelter in Athens while in exile.

He is happy to agree to his friend's request!

He leaves.

Now Medea only thinks of Revenge.

For all the sufferings her hateful husband offered to her.

She cries: " Death is dearer for me now. I have no land,

no home and no refuge for my pain."

She reveals her plan of killing Creussa

and stabbing her own children to the Women of Corinth.

The Women of Corinth try to make her change her mind

and warn her that from such an action she will be suffering the most.

But in vain, their voices are not heard.

To see her husband suffer is the only thing Medea cares about now.

She prepares for Creussa a fine white robe

and a crown made from the most precious treasures she brought with her from Colchis.

She ingrains them with poisonous potions and casts a spell on them.

Then asks from the women of Corinth to find Jason and tell him

that Medea wants to speak with him.

Jason accompanied by the Women of Corinth,

arrives at her request and Medea tells him that she thought rationally

and agrees with his wise actions.

She will go to exile but asks him to think of their children

and persuade his new wife to keep them and raise them, so they won't suffer in exile.

She shows him the gifts she made to help him persuade Creussa.

The children come and carry the presents along with Jason to the Palace of Corinth.

Creussa is amused by the gifts and agrees to keep the children.

The children return to their home and as Creussa tries on her new fine robe

and put the glorious crown on her head,

the spell and the poison takes action. The crown and the robe

become one with her skin and she’s now wrapped in poisonous flames.

Her father, King Creon tries to save her, but end up burning together

with his beloved daughter.

The whole palace is on fire. Everything is crushed.

Jason escapes in the last minute.

Medea in her house takes the final step!

Neither the pain she feels in her flesh,

neither the begging of the women of Corinth can change what she has set in mind.

As she attacks her children their screams and her mourning create a wicked melody.

They are wrapped in divine fire flames, that form a chariot,

the golden chariot of the Sun.

As Jason arrives, he curses Medea and demands to see his children!

Medea resists his begging and full of hatred words.

He shall never see his sons again!

As the bodies of her children lie now dead on the chariot,

their souls are still immortal; as Hera secretly has promised to Medea.

Medea flees to the skies and sets the bodies of her children

in the Temple of Hera for rejuvenation.

Jason goes to find his old boat Argo and sits there mourning.

A beam of the boat falls on him and kills him.

The women of Corinth confess "Manifold are your shapings, Providence!"

and return to their homes.

***

Bibliography

Graves, R. (1990). ‘Medea at Ephyra’. The Greek Myths: Volume Two. Penguin Books. London.

Graves, R. (1990). ‘Medea in Exile’. The Greek Myths: Volume Two. Penguin Books. London.

Appelbaum ,S. (ed.) (1993). ‘Euripides Medea (Unabridged)’. Dover Thrift Editions. US.

Way, A., S. (transl.) (1956). ‘MEDEA’. Euripides: Plays. Volume One. J. M. Dent & Sons LTD. London.

Murray, G. (transl.) (1933). ‘Euripides: The Medea’. Unwin Brothers LTD. London

Griffiths, E. (2006). ‘Medea: Gods and Heroes of the Ancient World’. Routledge. Oxon.

Kennelly, B. (2006). ‘When Then is Now: Three Greek Tragedies’. Bloodaxe Books Ltd. UK

Bolen, J., S. (1985). ‘Goddesses in Everywoman’. Harper Colophon. US

Innes, M., M. (transl.) (1955). ’The Metamorphoses of Ovid: Book VII’. Penguin Books. London.

Church, A. (1880) ‘The Vengeance of Medea’. Stories from the Greek Tragedians. Seeley, Jackson and Halliday. London.

Fourouklas, L. (2009). ‘Η Απολογία της Μήδειας’. (The Apologia of Medea). Available at http://lakisf.blogspot.com/2009/03/blog-post_16.html (accessed on 08/01/09).

Λάκη σε ευχαριστώ πολύ για την έμπνευση.

Η εκδοχή σου με έκανε να συνδεθώ με την Μήδεια σε πρωτόγονο επίπεδο.