This I cannot articulate,
I shall dance it to you
Nikos Kazantzakis from Zorbas the Greek
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα χορος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα χορος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Δύο χρόνια ε;
Κοίτα να δεις....
Λοιπόν αν και κάποιοι άλλοι εδώ νομίζουν πως το chimaikon προέρχεται από το χύμα-η-κων(στάντζα)
πλανάστε πλάνην οικτράν.
Προέρχεται από το Chi Mai του Ennio Morriconne και θα εξηγήσω χάριν της εορταστικής της ημέρας και το λόγο.
Το λοιπόν...
Από μικρό ήμουν εδώ και κάπου αλλού.
Η αδερφούλα μου έξι χρονάκια μεγαλύτερη έπαιζε συνθεσάηζερ (ετσι το λέγαμε τότες),
εγώ είχα αρχίσει να δείχνω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χορό και τη μουσική, αλλά ζήτω που χέστηκαν να ανταποκριθούν οι διευθύνοντες.
Έτσι κάθε φορά, που η πόρτα του σαλονιού έκλεινε για να κάνει εξάσκηση η αδερφή μου στα πλήκτρα, εγώ τρύπωνα και χόρευα. Εντελώς ελεύθερη!
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι που δε μου έδινε κανείς σημασία.
Η μεν αδερφή γιατί ήταν απασχολημένη με την αποκωδικοποίηση και αναπαραγωγή του μουσικού της κώδικα οι δε λοιποί διότι ήταν εκτός δωματίου και γενικότερα απώντες.
Πάντοτε σιχαινόμουν τα σχόλια του τύπου "Ά! Τί ωραία φωνή που έχεις!/ Τί ωραία που χορεύεις!" γιατί διέκοπταν πάντα το τραγούδι ή το χορό του άλλου για να τα κάνουν.
Λες και μέχρι εκεί έπρεπε να είναι. Μετά ή έπρεπε να σωπάσεις ή να τραγουδήσεις και να χορέψεις για να τους ψυχαγωγήσεις και όχι για να εκφραστείς.
Έτσι ποτέ δεν έκανα κάτι μπροστά τους, που να αξίζει το θαυμασμό τους.
(Πολύ ψυχαναλυτικά όλα αυτά, έτσι; Γάμησέ τα David, ετοιμάσου...)
Ναι.
Λοιπόν.
Χόρευα ελεύθερη από κριτικά μάτια και γι'αυτό ο χορός μου ήταν εγωιστικός.
Εγωκεντρικός και επομένως ενδοσκοπικός.
Ο ήχος έφτανε στα αφτιά μου και φυσικά ιδέα δεν είχα για το ποιό ακριβώς κομμάτι είναι αυτό που παίζει τώρα η αδερφή μου, αλλά καμιά φορά σε κάποιες μελωδίες η κάθε νότα έπεφτε βαριά μέσα μου και απαιτούσε αντιπροσωπευτική ερμηνεία μέσω της κινήσης.
Έτσι ο μονόλογος των πλήκτρων μεταμορφωνόταν στο χώρο. Χωρίς τίποτα στο χώρο να μη δείχνει ενδιαφέρον για αυτή τη μεταμόρφωση, εκτός κι αν έσπαγα κανένα διακοσμητικό μπιμπελό, οπου με γείωνε αυτομάτως. Ούτε bridge out ούτε τίποτα. Κατευθείαν grounding λέμε. Από την πρώτη άγρια ματιά.
Έτσι νόμιζα.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι απέφευγα το grounding λίγες στιγμές αργότερα.
Την είχα κάνει ήδη με ελαφρά πηδηματάκια πριν αρχίσει ο πόνος.
Γιατί το Chi Mai.
Παραδέχομαι πως ήμουν πολύ μελαγχολικό παιδί.
Κανείς δε μου έδωσε σημασία παρα μόνο για να με μαλώσει, να μου ζητήσει να κάνω κάτι γι'αυτόν ή να επικαρπωθεί με κάποιο τρόπο τα κατορθώματά μου.
Το Chi Mai (ελληνικά μεταφρασμένο Ποιός Ποτέ) δεν ήξερα ποιό είναι και ποιανού.
Ήξερα μόνο να αναγνωρίζω τη μελωδία του όταν την ακούω.
Ήξερα πως όταν το χόρευα γινόμουν ένα κομμάτι του και ο κανόνας που σε κάνει να παίζεις τη νότα μετά τη νότα. Ήξερα πως είχε μονότονη αρχή, μια κολλημένη, επαναλαμβανόμενη νότα. Που νοσταλγούσε μα και δε μπορούσε εύκολα να ξεκινήσει ταξίδι. Μετά έλεγε την ιστορία της και το όνειρο της, με τα πάνω και τα κάτω τους και μετά έμπαινε το ρεφρέν (ή ιντερλούδιο) και όλα γίνονταν πραγματικότητα. Η ψυχή έπαιρνε φόρα, φως και ελπίδα και πετούσε.
Πηδούσε η Κωνστάντζα στον αέρα και άνοιγε τα πόδια και τα χέρια και στροβιλιζόταν και για όσο διαρκούσε το κομμάτι εκείνο, δάκρυζε από ευτυχία.
Μετά ερχόταν πάλι σαν ανάμνηση η ιστορία και τα όνειρα και μετά πάλι στο ρεφρέν μια υπενθύμιση της πραγμάτωσης του φτερουγίσματος προς τα πάνω και τέλος όλα έσβηναν αργά αργά σαν το τέλος.
Το τέλος της ζωής; το τέλος το λυτρωτικό; Το τέλος των ονείρων; Το τέλος απλά του κομματιού; Δεν είμαι σίγουρη. Δε θυμάμαι αλήθεια. Απλά ήμουν κάπου αλλού πάντα στο τέλος. Νομίζω οτι απλά το άφηνα να συμβεί και το παρακολουθούσα, αλλά μου είναι δύσκολο να πω με ακρίβεια τί ήταν αυτό συμβολικά για μένα τότε.
Κάποια στιγμή στα δεκαέξι μου τελικά μπόρεσα και βρήκα πως λέγεται αυτή η μελωδία.
Το μπέρδευα πάντα με το Α Whiter Shade of Pale και το Air on G string του J.S.Bach.
Μετά από τόσα χρόνια έβαλα τις αντιστοιχίες και συνειδητοποίησα τί μου ξυπνούσε το κάθε ένα από αυτά.
Μια εμμονή σου επιτρέπω να πεις.
Μόλις πέρυσι μέσα σε μια συνεδρία δραματοθεραπείας, τα κατέταξα κάπως..
Chi Mai παρελθόν, Air παρόν, A Whiter Shade of Pale string μέλλον.
Εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να ταιριάζει.
Τώρα; Μπααα
Τα αγαπώ και τα τρία, αλλά δεν αναπαριστούν τη μουσική τοιχογραφία των έσω μου πια.
Αποφάσισα να το ρίξω στα Ντάπα-Ντούπα καλύτερα :)
Πάρτε τα κιόλας.
Chi Mai
Air
A Whiter Shade of Pale
Άντε Χρόνια μου Πολλά
πάω να σβήσω κεράκια
Λοιπόν αν και κάποιοι άλλοι εδώ νομίζουν πως το chimaikon προέρχεται από το χύμα-η-κων(στάντζα)
πλανάστε πλάνην οικτράν.
Προέρχεται από το Chi Mai του Ennio Morriconne και θα εξηγήσω χάριν της εορταστικής της ημέρας και το λόγο.
Το λοιπόν...
Από μικρό ήμουν εδώ και κάπου αλλού.
Η αδερφούλα μου έξι χρονάκια μεγαλύτερη έπαιζε συνθεσάηζερ (ετσι το λέγαμε τότες),
εγώ είχα αρχίσει να δείχνω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χορό και τη μουσική, αλλά ζήτω που χέστηκαν να ανταποκριθούν οι διευθύνοντες.
Έτσι κάθε φορά, που η πόρτα του σαλονιού έκλεινε για να κάνει εξάσκηση η αδερφή μου στα πλήκτρα, εγώ τρύπωνα και χόρευα. Εντελώς ελεύθερη!
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι που δε μου έδινε κανείς σημασία.
Η μεν αδερφή γιατί ήταν απασχολημένη με την αποκωδικοποίηση και αναπαραγωγή του μουσικού της κώδικα οι δε λοιποί διότι ήταν εκτός δωματίου και γενικότερα απώντες.
Πάντοτε σιχαινόμουν τα σχόλια του τύπου "Ά! Τί ωραία φωνή που έχεις!/ Τί ωραία που χορεύεις!" γιατί διέκοπταν πάντα το τραγούδι ή το χορό του άλλου για να τα κάνουν.
Λες και μέχρι εκεί έπρεπε να είναι. Μετά ή έπρεπε να σωπάσεις ή να τραγουδήσεις και να χορέψεις για να τους ψυχαγωγήσεις και όχι για να εκφραστείς.
Έτσι ποτέ δεν έκανα κάτι μπροστά τους, που να αξίζει το θαυμασμό τους.
(Πολύ ψυχαναλυτικά όλα αυτά, έτσι; Γάμησέ τα David, ετοιμάσου...)
Ναι.
Λοιπόν.
Χόρευα ελεύθερη από κριτικά μάτια και γι'αυτό ο χορός μου ήταν εγωιστικός.
Εγωκεντρικός και επομένως ενδοσκοπικός.
Ο ήχος έφτανε στα αφτιά μου και φυσικά ιδέα δεν είχα για το ποιό ακριβώς κομμάτι είναι αυτό που παίζει τώρα η αδερφή μου, αλλά καμιά φορά σε κάποιες μελωδίες η κάθε νότα έπεφτε βαριά μέσα μου και απαιτούσε αντιπροσωπευτική ερμηνεία μέσω της κινήσης.
Έτσι ο μονόλογος των πλήκτρων μεταμορφωνόταν στο χώρο. Χωρίς τίποτα στο χώρο να μη δείχνει ενδιαφέρον για αυτή τη μεταμόρφωση, εκτός κι αν έσπαγα κανένα διακοσμητικό μπιμπελό, οπου με γείωνε αυτομάτως. Ούτε bridge out ούτε τίποτα. Κατευθείαν grounding λέμε. Από την πρώτη άγρια ματιά.
Έτσι νόμιζα.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι απέφευγα το grounding λίγες στιγμές αργότερα.
Την είχα κάνει ήδη με ελαφρά πηδηματάκια πριν αρχίσει ο πόνος.
Γιατί το Chi Mai.
Παραδέχομαι πως ήμουν πολύ μελαγχολικό παιδί.
Κανείς δε μου έδωσε σημασία παρα μόνο για να με μαλώσει, να μου ζητήσει να κάνω κάτι γι'αυτόν ή να επικαρπωθεί με κάποιο τρόπο τα κατορθώματά μου.
Το Chi Mai (ελληνικά μεταφρασμένο Ποιός Ποτέ) δεν ήξερα ποιό είναι και ποιανού.
Ήξερα μόνο να αναγνωρίζω τη μελωδία του όταν την ακούω.
Ήξερα πως όταν το χόρευα γινόμουν ένα κομμάτι του και ο κανόνας που σε κάνει να παίζεις τη νότα μετά τη νότα. Ήξερα πως είχε μονότονη αρχή, μια κολλημένη, επαναλαμβανόμενη νότα. Που νοσταλγούσε μα και δε μπορούσε εύκολα να ξεκινήσει ταξίδι. Μετά έλεγε την ιστορία της και το όνειρο της, με τα πάνω και τα κάτω τους και μετά έμπαινε το ρεφρέν (ή ιντερλούδιο) και όλα γίνονταν πραγματικότητα. Η ψυχή έπαιρνε φόρα, φως και ελπίδα και πετούσε.
Πηδούσε η Κωνστάντζα στον αέρα και άνοιγε τα πόδια και τα χέρια και στροβιλιζόταν και για όσο διαρκούσε το κομμάτι εκείνο, δάκρυζε από ευτυχία.
Μετά ερχόταν πάλι σαν ανάμνηση η ιστορία και τα όνειρα και μετά πάλι στο ρεφρέν μια υπενθύμιση της πραγμάτωσης του φτερουγίσματος προς τα πάνω και τέλος όλα έσβηναν αργά αργά σαν το τέλος.
Το τέλος της ζωής; το τέλος το λυτρωτικό; Το τέλος των ονείρων; Το τέλος απλά του κομματιού; Δεν είμαι σίγουρη. Δε θυμάμαι αλήθεια. Απλά ήμουν κάπου αλλού πάντα στο τέλος. Νομίζω οτι απλά το άφηνα να συμβεί και το παρακολουθούσα, αλλά μου είναι δύσκολο να πω με ακρίβεια τί ήταν αυτό συμβολικά για μένα τότε.
Κάποια στιγμή στα δεκαέξι μου τελικά μπόρεσα και βρήκα πως λέγεται αυτή η μελωδία.
Το μπέρδευα πάντα με το Α Whiter Shade of Pale και το Air on G string του J.S.Bach.
Μετά από τόσα χρόνια έβαλα τις αντιστοιχίες και συνειδητοποίησα τί μου ξυπνούσε το κάθε ένα από αυτά.
Μια εμμονή σου επιτρέπω να πεις.
Μόλις πέρυσι μέσα σε μια συνεδρία δραματοθεραπείας, τα κατέταξα κάπως..
Chi Mai παρελθόν, Air παρόν, A Whiter Shade of Pale string μέλλον.
Εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να ταιριάζει.
Τώρα; Μπααα
Τα αγαπώ και τα τρία, αλλά δεν αναπαριστούν τη μουσική τοιχογραφία των έσω μου πια.
Αποφάσισα να το ρίξω στα Ντάπα-Ντούπα καλύτερα :)
Πάρτε τα κιόλας.
Chi Mai
Air
A Whiter Shade of Pale
Άντε Χρόνια μου Πολλά
πάω να σβήσω κεράκια
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009
Anima
Sometimes I make you flow and smooth your senses.
Sometimes I drag you into whirlpools and drown you.
I am the spiral of your spirit.
Sometimes I lift you up to the heavens
and make you light and shiny,
sometimes I make you unfold
and float like a feather,
yet others I fold you back
and press you down to the bottoms of hell.
I'm moving eternally this way round.
Passing from the balance point,
yet never stuck there.
And that is because
I know that it would be
unbearably boring for you, my love.
I am your fairy, your heart and your pure soul
and then I transform to your daemons,
your fears, your aggression and gross.
I can be chased and I certainly can chase you.
Chase me to find my beauty
and challenge your braveness to face my anger.
(Combination of Laban's Analysis of Movement and Jung's theory-anima)
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
Fragments
Από αυτό που δε ξεχάστηκε σήμερα, αφού...
Χθες ήταν ανακάλυψη.
Χθες ήταν πέτρα, που τη σήκωσες και είδες τι κρύβει από κάτω.
Ούτε που το είχες φανταστεί πριν.
Χθες κοίταξες στα μάτια το φόβο και του χαμογέλασες.
Χθες είδες πως τα λάθη μας είναι χαριτωμένα, όταν γλυκά κοιτάμε
τα λάθη των αγαπημένων.
Χθες είδες πως τα λάθη μας είναι ψίχουλα,
όταν δε νιώθουμε μόνοι.
Χθες μετά από αυτά τόλμησες να σκεφτείς πως είσαι μόνος και
τα λάθη σου ψίχουλα.
Ούτε που το είχες φανταστεί πριν.
Χθες κοίταξες στα μάτια το φόβο και του χαμογέλασες.
Χθες είδες πως τα λάθη μας είναι χαριτωμένα, όταν γλυκά κοιτάμε
τα λάθη των αγαπημένων.
Χθες είδες πως τα λάθη μας είναι ψίχουλα,
όταν δε νιώθουμε μόνοι.
Χθες μετά από αυτά τόλμησες να σκεφτείς πως είσαι μόνος και
τα λάθη σου ψίχουλα.
***
Χθες ήταν μύθος.
Ένα σύγχρονο παραμύθι ή ένα κλασικό παιδικό παραμύθι.
Μια ιστορία ανάμεσα στο ρομαντικό και στο ρεαλιστικό.
Ανάμεσα σε μεσαιωνικά κάστρα και στον υπόγειο σιδηρόδρομο μιας μητρόπολης.
Για τους ήρωες που αντιμετώπισαν τους δράκους και ξέφυγαν από τις ύπουλες γοργόνες.
Για τους ήρωες που έγιναν δράκοι και γοργόνες ή...γάιδαροι.
Για τους ήρωες που βυθίστηκαν στο σκοτάδι μιας βροχερής και κρύας μέρας
σε μια σύγχρονη πόλη με κτίρια που πληγώνουν τον ουρανό
και την έβγαλαν καθαρή.
Για τους ήρωες που έβαλαν στην άκρη μονόκερους και φτερά
για να γίνουν απλοί παρατηρητές.
Για τους ήρωες που είδαν την πριγκήπισσα να σώζεται μόνη της
και τη θλίψη να μετουσιώνεται σε διαμάντια.
...Και η άγρια βροχή μέσα στο δάσος ξύπνησε
το συντριβάνι εντός και μια κραυγή
μια ανατριχίλα
έκανε το σύννεφο
να ασπρίσει από το φόβο του...
Ένα σύγχρονο παραμύθι ή ένα κλασικό παιδικό παραμύθι.
Μια ιστορία ανάμεσα στο ρομαντικό και στο ρεαλιστικό.
Ανάμεσα σε μεσαιωνικά κάστρα και στον υπόγειο σιδηρόδρομο μιας μητρόπολης.
Για τους ήρωες που αντιμετώπισαν τους δράκους και ξέφυγαν από τις ύπουλες γοργόνες.
Για τους ήρωες που έγιναν δράκοι και γοργόνες ή...γάιδαροι.
Για τους ήρωες που βυθίστηκαν στο σκοτάδι μιας βροχερής και κρύας μέρας
σε μια σύγχρονη πόλη με κτίρια που πληγώνουν τον ουρανό
και την έβγαλαν καθαρή.
Για τους ήρωες που έβαλαν στην άκρη μονόκερους και φτερά
για να γίνουν απλοί παρατηρητές.
Για τους ήρωες που είδαν την πριγκήπισσα να σώζεται μόνη της
και τη θλίψη να μετουσιώνεται σε διαμάντια.
...Και η άγρια βροχή μέσα στο δάσος ξύπνησε
το συντριβάνι εντός και μια κραυγή
μια ανατριχίλα
έκανε το σύννεφο
να ασπρίσει από το φόβο του...
***
Χθες ήταν φεγγάρι.
Δεν ήταν φεγγάρι.
Ήταν κατάσκοπος.
Μάτι.
Σειρές δαχτυλιδιών γύρω του
Τιρκουάζ, κόκκινο, καφέ, μπλέ
και στο κέντρο μια πληθωρική χλωμή κόρη
με πεντακάθαρα νερά στο φουστάνι της.
Δεν ήταν φεγγάρι.
Ήταν κατάσκοπος.
Μάτι.
Σειρές δαχτυλιδιών γύρω του
Τιρκουάζ, κόκκινο, καφέ, μπλέ
και στο κέντρο μια πληθωρική χλωμή κόρη
με πεντακάθαρα νερά στο φουστάνι της.
*** *** ***
Προχθές ήταν αγάπη.
Δεν ήταν άγγιγμα.
Ήταν βουτιά σε βαθιά νερά.
Ήταν ταξίδι.
Ήταν ποτάμι και πλατάνια.
Ήταν χώμα και ουρανός.
Ήταν μυρωδιά από φθινόπωρο και άνοιξη.
Ήταν πόνος υπαρξιακός και ηδονή γλυκιά.
Ζευγάρια χέρια και οδηγοί.
Καράβι έρμαιο όλη τη νύχτα στον καιρό με τα πανιά του τέντα
Και ήλιος ζεστός στο στήθος να ανατέλει.
***
Προχθές ήταν οργασμός.
Δεν ήταν χορός.
Ήταν τρελός.
Ήταν νύμφη.
Ήταν σύντροφος και θεά.
Το προσωπικό με το συλλογικό πάλλονταν στο χώρο.
Ελεύθερη έκφραση - ανάγκη για μίμηση καμιά.
Η συνταγή ισορροπίας μυστική.
Ήταν φωτιά και λάβρα, ήταν δώσε και πάρε
...ή απλά μια νέα φύτρα από κρεμμύδι...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
