Τι όμορφα τα φύλλα...

Τι όμορφα τα φύλλα...  

Αυτά χορεύουν στη μουσική των τζιτζικιών και του αέρα

Εκατοντάδες χέρια

Μας χαιρετούν

Και μας γνέφουν:

«Από εδώ!»

Κωνστάντζα

12/08/20 Όλυμπος

Cosmic Lovemaking

Cosmic Lovemaking

Danced and Played
Held Stars together and Gazed
Dived in and Merged
It's Warmer Now
How far is that far?
How long is so long?
Is it now, tomorrow or yesterday?
It it right here inside
Or millions of light years away?


Έρως (EROS) (Ε)Εnergy (ρ)Flows (ω)Universe (σ/ς) Contraction

Eros is the Contracting Energy that Flows throughout the Universe

Θα πεθάνω

Πέρασαν είκοσι λεπτά,

δευτερόλεπτα ευτυχίας,

απλωμένη με χέρια και χείλια

στο απαλό άρωμα του ιδρώτα σου.

Στα γνώριμα ακάρεα του κρεββατιού σου,

να ξεχύνομαι ως στιγμή στην αιωνιότητα.

Πέρασαν είκοσι λεπτά

και ξεφυσούσα με ανακούφιση και ευχαρίστηση,

στην απλότητα του μεγαλείου.

Στην ησυχία,

στην εγγύτητα και στην απόσταση.

Είχαν περάσει είκοσι λεπτά όταν μέσα από κάποιο σου όνειρο,

"Θα πεθάνω"μου είπες "αν δε σου κάνω έρωτα."

Πέρασαν άλλα δέκα λεπτά.

Να μου κρατάς την καρδιά που χοροπηδά στη σιωπή.

Πέρασαν· 

 σα να μην πέρασαν ποτέ.

...

Έπρεπε να σου πώ "ψόφα"

την άλλη μέρα

όταν είπες

"είσαι ακριβή μου

μα το φιλί μου πιο ακριβό ακόμα."

Και ας μου το έδωσες χίλιες φορές κι ακόμα μία μετά τη στάχτη.

Μα δε μπορώ να σου πω τέτοιο πράμα μωρό μου.

Όπως κι εσύ δε μπορείς να κοροϊδέψεις συγχρόνως και τους δυό μας.

Καλή μας αποτοξίνωση...

... και ένα από τα υπέροχα ειπωμένα από τη συλλογή Χωρίς της Μιράντας Παπαδοπούλου...

ματαίως αφιερωμένο.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κι όσο εσύ θα φλυαρείς 

για δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, 

εγώ θα κάνω απεργία πείνας. 

Για δίκαιη αναδιανομή

της τρυφερότητάς σου.

Dedication Comes Home

What keeps my heart gentle
and my spirit alive,
is not the thorns I've walked through,
neither the darkness of the night.


I have been loved.
On a cellular level.
An imprint to my veins,
my soul has your tattoo on.


And I thank you,
with words you'll never hear.
In an odour you often smell whilst lucid dreaming.
With a touch that heals you every single day.
With a warmth throughout your abdominal. Your chicken soup and your passion, beloved one.
In the sweetness of your eyes reflecting on leaves and mud.


I have loved you back. Deeply. Through someone else. Do you feel it?

<(°v°)>

I always knew how to fly.
My problem was in the landings.

Now...
I think I have sorted that out.

Here...
I turned my wings into a warm duvet,
and the high speeds of my dreams
into living in the moment.

I am now.
I am here.

Να σου πώ...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που έγραφε και ζωγράφιζε πράματα σε ένα μπλοκάκι, που είχε απέξω το Σίμπα το Βασιλιά των λιονταριών.
Έγραφε ό,τι ονειρευόταν, ό,τι φοβόταν, ό,τι το έκανε να θέλει να ζήσει και ό,τι το έκανε να θέλει να πεθάνει.

Όταν μεγάλωσε έβαλε μια τέντα και κοιτούσε πότε τον ήλιο να ανατέλει, σηκώνοντας την τέντα, πότε τις σκιές στον τοίχο και πότε κοιμόταν μέχρι ο ήλιος να μην υπήρχε πια, για να μη τον δει καθόλου.

Μετά πήρε κάτι χάπια και πέθανε.

Μετά συνέχισε να γράφει, αλλά σε άλλο βιβλιαράκι.

Μετά έσκισε τις φλέβες της και πέθανε.

Μετά συνέχισε να γράφει, αλλά αυτή τη φορά σε βραχάκια.

Μετά τη βίασαν και πέθανε.

Μετά σταμάτησε να γράφει σε βιβλιαράκια και έγραφε σε μικρά χαρτάκια, εισιτήρια, πακέτα τσιγάρων.

Μετά τη μαχαίρωσαν 7 φορές στην κοιλιά και πέθανε.

Μετά αποφάσισε, πως θέλει να μοιράζεται αυτά που γράφει.

Μετά χάθηκε στο τίποτα, σαν να πέθανε.

Μετά συνειδητοποίησε πως μαθαίνει πράγματα γράφωντας και άλλα τόσα ζωγραφίζοντας και άλλα τόσα ονειρευόμενη και άλλα τόσα πεθαίνοντας.

Και μετά πέθανε. Απλά από φυσικό θάνατο αυτή τη φορά.


Γιορ-Τερν Νάου
2010

'In the Between'

Waiting for a response, even when volunteering
In the Between
One amongst others all trying

Waiting for you to come over
In the Between
You are a day tripper

Life is uncertain
In the Between
Does that make it better or is it a burden?

I do not hold the keys
In the Between
I merely have answers

Going back or forth while
In the Between
Not knowing where exactly I am

The "Potential/Transitional Space" well-known theory
In the Between
Fuck Winnicott and let me be


Αυτάαα...
Τί άλλα;

she's flat minor in nights

Flat She is

Minor than the Majors

naturally

the ones which she supports

the Majors that are orientated by the Minors

and Flat

Flat again

not he

not it

She

no La or A or how you wish her to be

no Sharp

The same from another perspective

A whole new approach

An other pair of eyes or ears or hands or mouth

That made her, played her, knocked her flat

In the night she's awake

like a raven or a dove

counting the diversities of a nostalgic happiness

and measuring the sanity of a beloved nutcase.

Disassociation

Μαράθηκαν τα λόγια; Ποτέ...
αποτυχημένος ηθοποιός ή θεατής δεν ξέρεις...
Ένας κανένας και ένα τίποτα να περιφέρονται ανάμεσα σε κάτι τις και σε κάτι άλλα.
Να έχουν ανοιχτά τα βλέφαρα, να κάνουν πως θωρούν τα πάντα με ενδιαφέρον
μα να μην μπορούν να εστιάσουν το βλέμμα αλλού παρά στα ενδιάμεσα της αύρας των ανθρώπων
Μόνο σκιές και αρώματα.

Μαράθηκαν τα λόγια; Ποτέ...
η Ψυχή δεν πετά στα εγχώρια εδάφη
μόνο τον αέρα των φτερών της αισθάνεσαι αμυδρά
στα μάγουλα, στο στήθος, στην πλάτη
Στιγμιαία ανατριχίλα.
Τίποτα σπουδαίο να αντηχεί
Μόνο ένα καρέ από μια συγκλονιστική ταινία
και έπειτα ένας κουβάς νερό από ψηλά σαν θυμωμένος καταρράχτης να πνίγει την φάλτσα καντάδα σου.

Anima

Sometimes I make you flow and smooth your senses.
Sometimes I drag you into whirlpools and drown you.
I am the spiral of your spirit.
Sometimes I lift you up to the heavens
and make you light and shiny,
sometimes I make you unfold
and float like a feather,
yet others I fold you back
and press you down to the bottoms of hell.

I'm moving eternally this way round.
Passing from the balance point,
yet never stuck there.
And that is because
I know that it would be
unbearably boring for you, my love.
I am your fairy, your heart and your pure soul
and then I transform to your daemons,
your fears, your aggression and gross.
I can be chased and I certainly can chase you.
Chase me to find my beauty
and challenge your braveness to face my anger.

(Combination of Laban's Analysis of Movement and Jung's theory-anima)

Σβούρα

Αναγνωρίζω την ανθρώπινή σου φύση κάθε φορά,
που προσπαθείς θεός να γίνεις.
Αναγνωρίζω την ανθρώπινή σου φύση κάθε φορά,
που προσπαθείς να γίνεις ζώο.
Κοίτα τη γάτα, ο ρυθμός της' ένα με τον ρυθμό του κόσμου,
μα σαν αυτή να τον ορίζει.
Θέλει, επιδιώκει, δρα.
Κοίτα το πουλί, δοξάζει στο δέντρο,
τα φύλλα, τα κλαδιά.
Ξέρει το τώρα να τραγουδά.
Φώτα σοφά τα μάτια σου άνθρωπε,
σα βλέπεις το θεό στα ζώα.
"Για να γίνεις θεός, πρέπει να γίνεις πρώτα ζώο."
Η όραση σφουγγάρι,
η ακοή ευαίσθητη στα πιο λεπτά μηνύματα,
η όσφρηση ζωντανή κρίση,
η αφή αποκαλυπτική
και η γεύση προστασία.
Μαθαίνεις και θυμάσαι.
Στα πάθη σου πότε υποκύπτεις και πότε τα νικάς.
Πότε μισείς και πότε αγαπάς.
Σε βλέπω σα σβούρα να γυρνάς
και τις στιγμές σου να επιλέγεις.
Τώρα ζώο!
Τώρα θεός!
Πάντα άνθρωπος!

Η Σατσό Πα

Πώς να διανύσω
δείξε μου
τις λέξεις με τα χίλια μέτρα
Με πέπλα ανήσυχα αν ξέχασα στιγμή
στιγμή να σε λατρεύω
Ζωή δεν ήταν-ύπνος νοθρός
θολός ο κόσμος και το ύφος
Να συλλαβίζω την αγάπη
τώρα μαθαίνω
έξω από σχήματα
έξω απ' τις διδαχές
κι έξω από όνειρα

Μικρές σκόρπιες εξομολογήσεις

PART 2
" Και έτσι μεγάλη η μουσική της ύπαρξής σου μέσα μου σαν αντηχεί,
λίμνες ανοίγει με κρυστάλλινα νερά.
Να σε ξεδιψάσουν λαχταρούν.
Πέσε μες στην γύμνια σου βαθιά.
Το νερό αυτό είναι από αυτά που λυτρώνουν.
Είναι νερό, είναι φωτιά και γή και αέρας μαζί.
Κι αν πιστεύεις, είναι και αιθέρας.
Για σένα μάτια μου!"

***

PART 3
" Και έχεις την λεπτότητα να εισχωρείς απαλά σαν χάδι με τη μυρωδιά σου,
χαϊδεύεις και ξυπνάς την θηλυκότητά μου.
Και νιώθω άνθρωποι και ζώα και θεοί πως είμαστε.
Και θέλω τρυφερά να κρατηθούμε.
Πότε στα ακροδάχτυλα απαλά.. αδιάφοροι στον χρόνο.
Πότε σφιχτά όταν ο χρόνος μας φοβίζει."

***

PART 4
"Και για μια στιγμή θα γελαστείς στον χώρο και στον χρόνο,
πως μόνος σου δεν είσαι."

Το PART 1 εδώ

Adadio

Λίγο εδώ.
Λίγο εκεί.
Κάπου πολύ
φύσει αδύνατον.

Τί φταίει; Ο Χώρος;
Αυτός που πέρασε.
Πιό πολύ; Ο Χρόνος;
Εκεί που πέρασε.

Ακροβατείς.
Είσαι καλή εσύ σ'αυτά;
Μιά πίσω, δυό μπροστά.
Μπορείς.

Γωνιά, γωνιά
Χαιρέτα τη σκόνη αυτή!
Κλείσε τη πόρτα και άσε το κλειδί...
Άλλος θα 'ναι που θα μπεί.

Ήξεις-Αφίξεις

Αίθουσα Αναχωρίσεων

Μακρύ προβλέπεται Ταξίδι.
Ευκαιρία θαρρείς;
Τον δίσκο σου Ανασυγκροτείς.
Ακούς Ψιθύρους ήδη!

Χαμογελάς

***
Αίθουσα Αναμονής

Κλείνω τα μάτια και μυρίζω!
Κάτι λείπει εδώ.
Η ζεστή μυρωδιά.
Τη φυλώ στο νού.
Τί ζεστή μυρωδιά!

...

Πέντε-Δέκα-Δεκαπέντε
-Είκοσι-Εικοσιπέντε
-Τριάντα...

***
Αίθουσα Αφίξεων

"Ζαβολιάρα πάντα!
Δεν μέτρησες μέχρι το εκατό!"

Φτού δεν κάνω, μα θα Βγώ!

***

Ο Φούλης

Παιδί εσύ που μεγαλώνεις και ακόμα δεν συγκέντρωσες το νού σου!
Άλλος τούτος ο κόσμος και άλλος ο δικός σου!
Δοχείο είσαι μα με τί γεμίζεις;

***
Ο Φούλης ήταν ένας μικρός ανθρωπάκος.
Είχε χαμένο βλέμμα και πίστευε πως δε θα είναι ποτέ αρκετός.
Ο Φούλης έτρεμε στο "φού" σου.
Ο Φούλης δεν κοιτούσε τους άλλους ποτέ στα μάτια για πάνω από δύο δευτερόλεπτα!
Τόσο είχε μετρήσει ότι αντέχει πριν οι άλλοι μπούν μες στα δωμάτια της ψυχής του.
Ω και φοβόταν τόσο μα τόσο μέσα στα γεμάτα λεωφορεία!
Όταν ακόμα και ένα παιδι τον κάρφωνε με τα μάτια του, αυτός ένιωθε πως θα τον κατασπαράξει.
Ένιωθε πως θα λυγίσει το βλέμμα και το παιδί θα έβλεπε όλους του φόβους του.
Όλους τους φόβους του για τη μέρα, τη νύχτα, την αθωότητα που του κλέψανε, την αγνότητα που προσπαθούσε να χτίσει, για τον κόσμο, για τους φίλους, για τις ερωμένες, για τους συγγενείς, για τη ζωή τη δικιά του και των άλλων...

Τον θάνατο δεν τον λογάριαζε άμεσα, αλλά μάλλον μέσω του τρόμου της ντροπής του.
Άλλωστε όταν οι άλλοι τον παρατηρούσαν για πάνω από μισό λεπτό, ήθελε να ανοίξει η γή και να τον καταπιεί.
Άχ και άν έκανε λάθος κίνηση και κάποιος τον περιγελούσε;!
Ω Τί καταστροφή θα ερχόταν!...
Θα τον βασάνιζε τον Φούλη για πολύ αυτό!
Θα ένιωθε ακόμα πιο μικρός και πιο χαζός.
Ακόμα πιο αδέξιος και ευάλωτος!

Ο Φούλης έβλεπε τους ανθρώπους γύρω του, να περπατάνε καμαρωτά, και να κοιτάνε αγέρωχα!
Τους παρατηρούσε πώς κινούνταν αέρινα στον χώρο και δεν τους καιγόταν καρφί για τη γνώμη, που είχε ο απέναντι για αυτούς.
Πόσο τον γοήτευαν αυτοί οι άνθρωποι τον Φούλη!
Τους κοιτούσε κλεφτά για να μαθαίνει.
Δεν είχε καταφέρει ποτέ του να τους φθάσει.
Ο Φούλης δεν είχε καταλάβει πως αυτή ακριβώς ήταν η παγίδα...


Ο Φούλης είχε τόσα να δώσει..., μα δυστυχώς ήταν τόσο απασχολημένος με τις αδυναμίες του και τις φοβίες του, που τελικά πάντα έπαιρνε, χωρίς να το καταλαβαίνει.

Όταν κάπου κάπου έβλεπε κάποιον άνθρωπο σκυφτό και με ακαθόριστο βλέμμα σαν το δικό του, ένιωθε βαθιά συμπόνια για αυτόν.
Ήθελε να του δείξει, πως να σηκώνει το κεφάλι, πώς να στέκεται και να ξύνεται και να γελά, χωρίς να τον νοιάζει μήπως ένας άπό τους πενήντα επιβάτες σκεφτούν κάτι άσχημο γι' αυτόν!

Τελικά αποφάσιζε να τον αφήσει στην ησυχία του.
Ήταν άλλωστε πολύ πιθανόν να τον περάσει για τρελό.
Πάντα κατέβαινε από το λεωφορείο, νιώθωντας κουρασμένος από τις ματιές των άλλων.
Νιώθωντας τόσο μόνος μες στην πολυπληθή πόλη.


Μια μέρα μέσα στο λεωφορείο, ένας κύριος μαχαίρωσε τον Φούλη.
Τον έβλεπε πολύ συχνά είπε αργότερα να έχει πάντα αυτό το φοβισμένο βλέμμα!
Αυτό το βλέμμα.. λες και θα τον μαχαίρωναν!
Ο κύριος είπε πως ήθελε να βοηθήσει τον Φούλη!
Ήθελε να του δείξει τη διαφορά!
Ήθελε να τον ξυπνήσει από τον κλειστοφοβικό λήθαργό του!

Ο Φούλης χαμογελούσε, όπως έπεφτε.
Ο Φούλης σκέφτηκε πως ο κύριος, δεν ήταν τρελός.
Με μια κίνηση ο κύριος αυτός είχε γυρίσει τον κόσμο του ανάποδα.



Όταν ξύπνησε πια στο νοσοκομείο, δεν ήταν πια ο Φούλης που ήξερες.
Νομίζω πως άλλαξε και όνομα εκείνη τη μέρα.
Χαμογέλασε στην όμορφη νοσοκόμα τόσο φωτεινά και ζεστά, που θα έλεγες πως μέσα σε μιά στιγμή άνθισε το δωμάτιο!

Όταν βγήκε στην πόλη ο αέρας είχε διαφορετική μυρωδιά.
Τώρα ζούσε και χωρίς τους φόβους του.
Τώρα προχωρούσε με το κεφάλι ψηλά, κοιτώντας γύρω του τον κόσμο.
Σαν άλλος του φαινόταν ο κόσμος τούτος!
Για πρώτη φορά ξυνόταν και γελούσε και δεν τον απασχολούσε.
Και όταν ακόμη γλιστρούσε, δεν τον πείραζε πια.
Άκουγε με προσοχή τους φίλους του και αγαπούσε χωρίς ανταλλάγματα.
Έδινε στην ερωμένη του στοργή, μα δεν την αιχμαλώτιζε.
Ήταν ελεύθερος πια και ο ίδιος.

Ο Φούλης, δεν λεγόταν Φούλης πιά, μάλλον λεγόταν Ευτύχης.

blanco

Να μου γλυστρίσει το blanco από τα χέρια.
Να πέσει κάτω και να σπάσει!
Να χυθεί ο ασβέστης του πάνω στα μαύρα κομμάτια!
Ουαααααά!!!!
Είναι λύση;
"Πρόσεχε τι γράφεις πάνω σε επιφάνεια από blanco!"
Βεβαρυμένο παρελθόν γαρ...
Χρόνια ολόκληρα τα βούτηξα στο blanco.
Με δυσκολία φέρνω στην μνήμη λεπτομέρειες.
Πρόσωπα ελάχιστα θυμάμαι.
Το τίμημα της άρνησης,
σβήνει και τα πρόσωπα.
Απομεινάρια έμειναν θολά,
θέλω και αυτά να τα ξεχάσω;
Ελπίζω.

Προσποιούμαι πως δεν υπήρξαν ποτέ και ακυρώνω τη δυναμή τους.
Δεν πειράζει καλά να πάθουν.
Δεν ξέρω όταν αμυδρά έρχονται κοντά,
πιό υπερισχύει ανάμεσα στην πικρία και το ειρωνικό γέλιο.

"Ότι δεν λύνεται-κόβεται" είπε ο Μεγας Αλέξανδρος και έκοψε με το σπαθί τον Γόρδιο Δεσμό.

Και μακάρι να μην σε ξανακούσω ποτέ ρε π.....,
να μιλάς για λάθη "μη αναστρέψιμα"!

"Ότι δεν ξεγράφεται, σβήνεται με blanco"

Άι ιντροντιούς του γιου μάι νιού κόμ.πανι:
BLAN Co.

Νά 'χες χίλια πατ-πατ νά τα σκααάς...

Τραγουδιέται κατά το: "Νά 'χα χίλιες σιωπές νά ακουουούς..."

Σε ρυθμό: παΤ-παΤ-Μπααάμπλ-παΤ-παΤ-Μπααάμπλ-παΤ
Είναι βασικό όταν τραγουδιέται να κρατάς στα χέρια το εν λόγω "κάλυμμα προστασίας για την μεταφορά εύθραυστων αντικειμένων" το κατά κόσμον παΤ-παΤ, Μπάμπλ, έλα μωρέ αυτό με τις φουσκαλίτσες-φουσκαλίτσες κλπ.

Είναι επίσης απαραίτητο για να βιώσεις τον λυρισμό του τραγουδιού να σκάς αυτές τις φουσκαλίτσες!


Στα κρυφά σκάζεις λίγες γωνιές
Ότι βρεις πρίν σε πάρουν χαμπάρι
μικρά ή μεγάλα τα μπάμπλ λαχταράς
Νά 'χες χίλια πατ-πατ νά τα σκααάς...

Σαν μικρή τα πατούσες πολύ,
και σου φώναζαν "είσαι τρελή!;
Η μαμά πακετάρει βρε glass"
Νά 'χες χίλια πατ-πατ νά τα σκααάς...

Για όσους δεν είναι εύκολη η εύρεση ενός κομματιού πατ-πατ βρήκα αυτό το παιγνίδι (http://www.virtual-bubblewrap.com/bubble-wrap.swf
Η' πατήστε τον τίτλο του πόστ μέχρι να σκάσει!

Αναίρεκρις...

Είκοσι χρόνια πέρασαν σε τρείς μέρες.
Σε συνάντησα.
Άλλο όνομα είχες και λιγότερα μαλλιά.

Άφωνη απ' τον θαυμασμό των χεριών.
Της νόησης.
Της έκφρασης.

Τα γρανάζια που σε κινούν.
Οι σωλήνες που μέσα τους ρέεις.
Τα τούβλα που σε δομούν.
Ιεραρχημένα και Χαοτικά ταυτοχρόνως.
Ιδέα από μεταφορά σύμπαντος.

Δυό άγγελοι κρέμονταν μ' αλυσίδες απ' τον ουρανό σου.
Φτερά και Πούπουλα έμειναν από δοξασμένους αγνούς εραστές.
Η κλίνη σου κόκκινη εκεί ψηλά.
Κόλαση; Πεπτωκός;

Όλα ρολόι...
Όλα ρυθμός.
Έτσι σπάς εσύ το φράγμα του χρόνου!
Ασυνεχής με τα μέτρα και τις παύσεις σου.
Τον δένεις, όπως σου πρέπει και τον διαχειρίζεσαι.
Τον υπερβαίνεις φυσικά και μεταφυσικά,
μπάρεμ στην εγγύς πραγματικότητα.

Δεν θα μιλήσω για μουσική αλλιώς.
Τα λόγια περισσεύουν στο ρίγος του βιολιού σου...

Νιανια Νιονιο

Μα τι ψέμα!
Μένει και η ίδια να αναρωτιέται.
Και τη σιχαίνεται την αβεβαιότητα ρε γαμώτο!
"Ξέρεις ποιά είσαι;" ρώτησε.
Ώρες ώρες το πιστεύει και αυτή!
Κι άλλες που σκέφτεται μα πώς είπα, πώς έκανα;
Απάντησε με θράσος "πολύ καλά πια!".

Σιχαίνεσαι;
Ψάχνεις.
Τί;
Βγαίνει κακία.
Απαξίωση ανθρώπων.
Απαξίωση συναισθημάτων.
Απαξίωση για νά 'μαστε καλά!
Αυτό πέθανε;
Το σκότωσε;
Την φωτεινή λευκή πάχνη;
Τα μωβ λουλούδια της άνοιξης;
Αυτό;
Ώρες ώρες ναι.
Άλλες ελπίδα.
Σε μισώ;
Σε ευχαριστώ;
Τί έκανες γαμώτο;!
Βγαίνουν ξυράφια στη γλώσσα.
Τα φτύνει.
Τί από αυτά πιστεύει;

Μυρίζει - μπόχα!
Είναι ο πόνος;
Αυτό που σκότωσε έχει αρχίσει να σαπίζει.
Πρέπει να βρεί τί;
Πρέπει να καθαρίσει.
Ηλίθιε!
Τί έκανες;!
Είχαμε πεί Ποτέ και Πάντα.
Φαινόταν εξ'ορισμού φαιδρό.
Είχαμε ορκιστεί Μαζί και Τίποτα.
Θυμάσαι τον όρκο;

"Δεν μπορώ να αγαπήσω πια" είπε
και βούρκωσε απ'τον πόνο του.
Και μετά κακία!
Κάτι από εκείνη.
Κάτι που φοβάται.
Κάτι που σαπίζει.
Δεν μπορώ να πενθήσω!
Δεν υπάρχει πένθος για αυτό.
Το μόνο ισάξιο είναι η ανυπαρξία.
Δεν τολμώ.


Μπαμ!