knock-knock... (Incubating)

Μέσα από τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη,
μέσα από κύτταρα, ζώα, πνεύματα κι ανθρώπους
οι 'Κούφιοι άνθρωποι' του Έλλιοτ
μου χτύπησαν την πόρτα.
Μα εγώ θα περιμένω·
Στη σκιά δίπλα στην πόρτα
Να αφεθώ.
Να αφουγκραστώ πρώτα.
Mετά θα ανοίξω.


-----------------------------------------------------------------------



Τ.Σ. Έλλιοτ - Οι Κούφιοι Άνθρωποι (απόσπασμα)
(Μεταφραση: Γιώργος Σεφέρης)

...Ανάμεσα στη σύλληψη
Και στη δημιουργία
Ανάμεσα στη συγκίνηση
Και στην ανταπόκριση
Η Σκιά πέφτει

Είναι η ζωή μακριά πολύ

Ανάμεσα στον πόθο
Και στον σπασμό
Ανάμεσα στη δύναμη
Και στην υπάρξη
Ανάμεσα στην ουσία
Και στην κάθοδο
Η Σκιά πέφτει...


-----------------------------------------------------------------------


TS Elliot - The Hollow Men

...Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow

Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow...

Πατρίδα μου γλυκιά

Ότι κι αν λένε - Εσύ κρατάς ψυχή κι ελπίδα ζωντανά.

Εσένα η θέση σου είναι πάντα στον ήλιο.

Wings of ...Anticipation

Anticipation
     Ignites
        Imagination
                Feeds
                      Expectations
                                  Leed to
                                      Disappointment.

                                               But, ...

                                      Disappointment
                                Reveals
                      Idealization
                  Loses over
              Truth
             is
      Love
    is 
All

Homesick

What I miss most from home is the fresh and humid essence of the nights. The full breath of blossomed jasmine and sea-salt in the air... 

I imagine myself walking down with friends this moist road with gardens over-flooded by jasmine on the one side, and the sea on the other side, blue and wild reflecting (with) the moon...

In the day she has taken in her embrace many of us in...

Everyday, she teach us to be weightless, to flow, to trust. 

Now is the time for her to rest. To wash away signs of intrusion. To become a virgin goddess once again. The moon enlightens her way to this. Like an unfolding whisper from woman to woman.


We are now reaching the tsipouradiko. We will meet more loved faces there. Laughter and warmth will come to us in abundance. Chats and chants will widen mind and heart until all the veils have fallen and we meet again in the same embrace.

This is our time for vine-philosophies, mezedes and wine. 

Spirit, Flesh and Blood are the teachers of the knights of flying and grounding. 

This is our time for illumination. 

We will be free 

by nature...

Σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί...

Επιστρέφω πάλι εδώ, στη φωλίτσα μου την ζεστή κι αγαπημένη, για να κουλουριαστώ και να κραυγάσω πόνο. Ίσως τελικά να είμαι καλύτερα μόνη μου, αυτό νιώθω τώρα. Πονάει η καρδιά μου, όταν κόβεται η γραμμή... επικοινωνίας. Ουσιαστικής επικοινωνίας με αγάπη και κατανόηση. Χωρίς περιπαιγμούς, άμυνες και ειρωνείες.

Δεν ξέρω τί συνέβη το Σάββατο, σε είδα και σε ήθελα. Σε ήθελα δικό μου. Να σε φιλήσω, να σε γραπώσω, να σε φροντίσω, να πλαγιάσω δίπλα σου το βράδυ και να σου κάνω έρωτα. Να σου πω να προσπαθήσουμε, να αγαπηθούμε αλήθεια...Να αποδεχθούμε...να αγκαλιάσουμε το φώς και το σκοτάδι... Είσαι τόσο διαφορετικός κάποιες φορές. Μία καρδιά μεγάλη γεμάτη με πάθος και αλληλεγγύη, ακτινοβολούσες φως... μα και ένας σκληρός κριτής από την άλλη, με πικρία και κλειστή αναπνοή... Δύο σε ένα είσαι, σαν σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί.

Δεν ζητάω πολλά. Νά... Ίσως και να μπερδεύτηκα. Σε χάρηκα στη χαρά σου, με συγκινούσες πάντα, όταν έπιανες επαφή με αυτά που αγαπάς. Στα άλλα σε έχανα. Δεν μπορούσα να καταλάβω την ξύλινη γλώσσα σου.Ήταν στυφή, χωρίς θέληση για αληθινή επικοινωνία...κι έτσι κι εγώ. Δεν ήθελα να καταλάβω. Κι όσο κι αν προσπαθούσα, με κούραζες τόσο πολύ με την ειρωνία και την υπεροψία σου, που δεν ήθελα να σε ακούσω. Προτιμούσα να σε αγνοώ...Να γίνομαι η χαζούλα ή η αδιάφορη. Καλύτερα που χωρίσαμε. Καλύτερα από το να περνούσαμε μήνες ή χρόνια μαζί και χωριστά με αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ μας...


Μου είπες πως δε θέλεις να με αγαπήσεις.
Καλά.

Θα πεθάνω

Πέρασαν είκοσι λεπτά,

δευτερόλεπτα ευτυχίας,

απλωμένη με χέρια και χείλια

στο απαλό άρωμα του ιδρώτα σου.

Στα γνώριμα ακάρεα του κρεββατιού σου,

να ξεχύνομαι ως στιγμή στην αιωνιότητα.

Πέρασαν είκοσι λεπτά

και ξεφυσούσα με ανακούφιση και ευχαρίστηση,

στην απλότητα του μεγαλείου.

Στην ησυχία,

στην εγγύτητα και στην απόσταση.

Είχαν περάσει είκοσι λεπτά όταν μέσα από κάποιο σου όνειρο,

"Θα πεθάνω"μου είπες "αν δε σου κάνω έρωτα."

Πέρασαν άλλα δέκα λεπτά.

Να μου κρατάς την καρδιά που χοροπηδά στη σιωπή.

Πέρασαν· 

 σα να μην πέρασαν ποτέ.

...

Έπρεπε να σου πώ "ψόφα"

την άλλη μέρα

όταν είπες

"είσαι ακριβή μου

μα το φιλί μου πιο ακριβό ακόμα."

Και ας μου το έδωσες χίλιες φορές κι ακόμα μία μετά τη στάχτη.

Μα δε μπορώ να σου πω τέτοιο πράμα μωρό μου.

Όπως κι εσύ δε μπορείς να κοροϊδέψεις συγχρόνως και τους δυό μας.

Καλή μας αποτοξίνωση...

... και ένα από τα υπέροχα ειπωμένα από τη συλλογή Χωρίς της Μιράντας Παπαδοπούλου...

ματαίως αφιερωμένο.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κι όσο εσύ θα φλυαρείς 

για δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, 

εγώ θα κάνω απεργία πείνας. 

Για δίκαιη αναδιανομή

της τρυφερότητάς σου.

This I cannot articulate,

I shall dance it to you

Nikos Kazantzakis from Zorbas the Greek

Feel me, touch me, don't Judge me, help me

Πάντα επίκαιροι Pink Floyd...

You the absolute stranger.

Don't let them to bury the light.

Don't give in without a fight.

You who are me and I am you.

Don't tell me there's no hope at all.

Together we stand. Devided we fall.

Hey you my friend, my lover...

Will you help me to carry the stone?

Open your heart, I am coming home.

Loveliness likelihood loneliness

I don't want to be "lovely"!
I just want to be loved.

Job Advert!!! Ζητείται καθαριστής!!!

Ζητείται Έλληνας, σύγχρονος Guy Fawlks...
για καθαριστής μεγάλων δημόσιων χώρων και αποβρασμάτων.
Παρακαλώ στείλτε τις αιτήσεις σας πριν το Δεκέμβρη.
Ευχαριστώ.

Υ.Γ.: Το μουστάκι δεν είναι απαραίτητο.

***

We are proud to advertise this one-off job opportunity for a "cleaner".
If you have Greek blood or mind within you and keen on cleaning up big public places and scums then please send any applications before mid December.
Truthfully (and soon legally) Yours...

P.S.: Having a moustache is desirable but not essential.

My heart howls loud. Do you hear me love?

How I long for you to hear me...

Moonriver and me

We're after the same rainbow's end
waiting round the bend

Blossoming stories

What sort of a gardener leaves such a flower unwatered?

Querido

Querido,

Ούτε μια μέρα δεν πέρασε που να μην πότισα αλμύρα στην απουσία σου.
Ούτε μια μέρα δεν πέρασε που δεν σκίρτησε το σώμα μου στη θύμησή του δικού σου.
Ούτε μια μέρα δεν πέρασε που δεν ενώθηκα μαζί σου κάπου εκεί στον μεταξύ μας αιθέρα.
Ούτε μια μέρα.
Μέτρησα δυόμησι μήνες και μου φάνηκε πολύ.
Τόσο κοντά σου και τόσο μακρυά σου.
Φαίνεται σα να μην πέρασε τόσος καιρός.
Μου έλειπες το ίδιο κάθε στιγμή.

Κάποια στιγμή θα αλλάξει αυτό.
Δεν είναι δα κι εμμονή, στο ορκίζομαι.
Κάποια στιγμή δέ θα σε θέλω πια.
Θα έχει πέσει ο αιθέρας στο χώμα μεταξύ μας.
Θα είναι αναπαυμεύνο το κενό μας.

Εμπιστεύομαι τη ζωή.
Εμπιστεύομαι το τώρα, το πριν και το μετά.
Αλλά ότι μου λείπεις -γάματα Χαράλαμπε-... Μου λείπεις.
Πολύ.

Καληνύχτα χαρά μου

<(°v°)>

I always knew how to fly.
My problem was in the landings.

Now...
I think I have sorted that out.

Here...
I turned my wings into a warm duvet,
and the high speeds of my dreams
into living in the moment.

I am now.
I am here.

Που

Και είναι η πέμπτη φορά μέσα σε μια εβδομάδα...
 που πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει δυνατά στο πουθενά...
 και να λέει με πεντακαθαρή άρθρωση...
Σκατά!


Με περηφάνια θα ήθελα να προσθέσω τη νέα λεξούλα που αναφώνησα αυθόρμητα,
αυτή τη φορά πάνω από τα χαρτιά της διπλωματικής μου...
Bullshit!

Goodbye (Life is not play-doh)

When life begins to suck again, you find yourself counting the losses,
trying to say goodbye to a part of you.

When I met you, I felt found.
The happiness and laughter warmed and healed my heart.

Now you fly away.
Now you want to follow the "course of your life".
Which may or may not include me.
And in no way, am I going to stop you.
You are free and you were always free.
And there is the beauty.

You are sad, because it hurts you.
Like a powerless coward you let the miles drift you away.
I am sad of the happiness you let go off.

I miss you already.
I already feel alone in life.

Then I think how happy I still am whenever I think of you being happy
or when we are together.

And fuck, what are all these images of future that come so vividly before me;
You are driving a car and I am sitting next to you,
on the back seat, our children are playing.
We are laughing, we are in love, we are so happy!

Puff!

Then we hold hands and smile, all wrinkled, in our sixties and seventies.

Puff!

And everything we have keeps my belief strong still, although you're leaving me.
And that is almost insane, I know!
And I smile, while I cry and I wonder how.

How can you let go?

How can I let go?

Just like that?

Russian Dolls (from the movie)

Xavier: If I think about all the girls I've known or slept with or just desired, 
they're like a bunch of Russian dolls. We spend our lives playing the game 
dying to know who'll be the last, the teeny-tiny one hidden inside all the others. 
You can't just get to her right away. You have to follow the progression. 
You have to open them one by one wondering, "Is she the last one?" 

Να σου πώ...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που έγραφε και ζωγράφιζε πράματα σε ένα μπλοκάκι, που είχε απέξω το Σίμπα το Βασιλιά των λιονταριών.
Έγραφε ό,τι ονειρευόταν, ό,τι φοβόταν, ό,τι το έκανε να θέλει να ζήσει και ό,τι το έκανε να θέλει να πεθάνει.

Όταν μεγάλωσε έβαλε μια τέντα και κοιτούσε πότε τον ήλιο να ανατέλει, σηκώνοντας την τέντα, πότε τις σκιές στον τοίχο και πότε κοιμόταν μέχρι ο ήλιος να μην υπήρχε πια, για να μη τον δει καθόλου.

Μετά πήρε κάτι χάπια και πέθανε.

Μετά συνέχισε να γράφει, αλλά σε άλλο βιβλιαράκι.

Μετά έσκισε τις φλέβες της και πέθανε.

Μετά συνέχισε να γράφει, αλλά αυτή τη φορά σε βραχάκια.

Μετά τη βίασαν και πέθανε.

Μετά σταμάτησε να γράφει σε βιβλιαράκια και έγραφε σε μικρά χαρτάκια, εισιτήρια, πακέτα τσιγάρων.

Μετά τη μαχαίρωσαν 7 φορές στην κοιλιά και πέθανε.

Μετά αποφάσισε, πως θέλει να μοιράζεται αυτά που γράφει.

Μετά χάθηκε στο τίποτα, σαν να πέθανε.

Μετά συνειδητοποίησε πως μαθαίνει πράγματα γράφωντας και άλλα τόσα ζωγραφίζοντας και άλλα τόσα ονειρευόμενη και άλλα τόσα πεθαίνοντας.

Και μετά πέθανε. Απλά από φυσικό θάνατο αυτή τη φορά.


Γιορ-Τερν Νάου
2010

26

Εικοσιέξι
κι όποιος αντέξει

κι όποιος το θυμηθεί...