Σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί...

Επιστρέφω πάλι εδώ, στη φωλίτσα μου την ζεστή κι αγαπημένη, για να κουλουριαστώ και να κραυγάσω πόνο. Ίσως τελικά να είμαι καλύτερα μόνη μου, αυτό νιώθω τώρα. Πονάει η καρδιά μου, όταν κόβεται η γραμμή... επικοινωνίας. Ουσιαστικής επικοινωνίας με αγάπη και κατανόηση. Χωρίς περιπαιγμούς, άμυνες και ειρωνείες.

Δεν ξέρω τί συνέβη το Σάββατο, σε είδα και σε ήθελα. Σε ήθελα δικό μου. Να σε φιλήσω, να σε γραπώσω, να σε φροντίσω, να πλαγιάσω δίπλα σου το βράδυ και να σου κάνω έρωτα. Να σου πω να προσπαθήσουμε, να αγαπηθούμε αλήθεια...Να αποδεχθούμε...να αγκαλιάσουμε το φώς και το σκοτάδι... Είσαι τόσο διαφορετικός κάποιες φορές. Μία καρδιά μεγάλη γεμάτη με πάθος και αλληλεγγύη, ακτινοβολούσες φως... μα και ένας σκληρός κριτής από την άλλη, με πικρία και κλειστή αναπνοή... Δύο σε ένα είσαι, σαν σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί.

Δεν ζητάω πολλά. Νά... Ίσως και να μπερδεύτηκα. Σε χάρηκα στη χαρά σου, με συγκινούσες πάντα, όταν έπιανες επαφή με αυτά που αγαπάς. Στα άλλα σε έχανα. Δεν μπορούσα να καταλάβω την ξύλινη γλώσσα σου.Ήταν στυφή, χωρίς θέληση για αληθινή επικοινωνία...κι έτσι κι εγώ. Δεν ήθελα να καταλάβω. Κι όσο κι αν προσπαθούσα, με κούραζες τόσο πολύ με την ειρωνία και την υπεροψία σου, που δεν ήθελα να σε ακούσω. Προτιμούσα να σε αγνοώ...Να γίνομαι η χαζούλα ή η αδιάφορη. Καλύτερα που χωρίσαμε. Καλύτερα από το να περνούσαμε μήνες ή χρόνια μαζί και χωριστά με αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ μας...


Μου είπες πως δε θέλεις να με αγαπήσεις.
Καλά.