Αναίρεκρις...

Είκοσι χρόνια πέρασαν σε τρείς μέρες.
Σε συνάντησα.
Άλλο όνομα είχες και λιγότερα μαλλιά.

Άφωνη απ' τον θαυμασμό των χεριών.
Της νόησης.
Της έκφρασης.

Τα γρανάζια που σε κινούν.
Οι σωλήνες που μέσα τους ρέεις.
Τα τούβλα που σε δομούν.
Ιεραρχημένα και Χαοτικά ταυτοχρόνως.
Ιδέα από μεταφορά σύμπαντος.

Δυό άγγελοι κρέμονταν μ' αλυσίδες απ' τον ουρανό σου.
Φτερά και Πούπουλα έμειναν από δοξασμένους αγνούς εραστές.
Η κλίνη σου κόκκινη εκεί ψηλά.
Κόλαση; Πεπτωκός;

Όλα ρολόι...
Όλα ρυθμός.
Έτσι σπάς εσύ το φράγμα του χρόνου!
Ασυνεχής με τα μέτρα και τις παύσεις σου.
Τον δένεις, όπως σου πρέπει και τον διαχειρίζεσαι.
Τον υπερβαίνεις φυσικά και μεταφυσικά,
μπάρεμ στην εγγύς πραγματικότητα.

Δεν θα μιλήσω για μουσική αλλιώς.
Τα λόγια περισσεύουν στο ρίγος του βιολιού σου...