ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΕΓΩ το "Σελίδα 123, γραμμές 6,7,8..."

Αυτοκαλέστηκα ενθουσιασμένη όταν είδα στον Adaeus
αυτό το χαριτωμένο παιγνιδάκι που σου ζητά να πιάσεις το πλησιέστερο σου βιβλίο, να πας στην σελίδα 123 (Δεν φτάνει μέχρι εκεί το βιβλίο;...Φτού σου!Πάλι τα 30σέλιδα κλασσικά εικονογραφημένα -για να μην πώ τι άλλο- θα διάβαζες! )

Λοιπόν...τί λέγαμε; Ναι... Πάς στην 123, βρίσκεις την έκτη, έβδομη και όγδοη γραμμή και τις αντιγράφεις.
Από τελεία μέχρι τελεία λέει.
Μην νιώσεις τύψεις άν θες να κλέψεις λίγο παραπάνω, αφού απ' ότι είδα όλοι αυτό κάνουμε.
Εγώ να φανταστείς θα το ξεφτυλίσω και θα αντιγράψω όλη τη σελίδα γιατί δεν μου πάει καθόλου καρδιά να κάνω διαφορετικά!
Μην παραλείψεις να αναφέρεις βιβλίο και συγγραφέα!

Απόσπασμα από το τέταρτο βιβλίο της τριλογίας (;) ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΜΕ ΩΤΟΣΤΟΠ
"Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια" του "ιδιοφυούς αν και Άγγλου" Douglas Adams!:

***

"Πετάμε..." του είπε.
"Ασήμαντη λεπτομέρεια" φώναξε ο Άρθουρ. "Μην το σκέφτεσαι. Δοκίμασε μια βουτιά".
"Μια βου-"
Το χέρι της άρπαξε το δικό του και σ' ένα δευτερόλεπτο το βάρος της ακολούθησε και αναπάντεχα άρχισε να πέφτει, προσπαθώντας απεγνωσμένα να κρατηθεί από το κενό.
Η φυσική κοίταξε τον Άρθουρ που, μαρμαρωμένος από τη φρίκη, άρχισε να πέφτει και αυτός, νιώθωντας ναυτία από την πτώση, με την κάθε ίνα του κορμιού του να ουρλιάζει, εκτός από τη φωνή του.
Έπεφταν σαν βαρίδια, γιατί εδώ ήταν Λονδίνο και αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν εδώ.
Ο Άρθουρ δεν μπορούσε να πιάσει την Φεντσερτς, γιατί εδώ ήταν Λονδίνο και, σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο χιλιόμετρα πιό μακρια, για την ακρίβεια ένα εκατομμύριο, διακόσια δέκα έξι χιλιόμετρα, στην Πίζα, ο Γαλιλαίος είχε αποδείξει καθαρά ότι δύο πίπτοντα σώματα πέφτουν με την ίδια ακριβώς επιτάχυνση ανεξάρτητα από το βάρος τους.
Έπεφταν.
Ο Άρθουρ συνειδητοποίησε καθώς έπεφτε, πλημμυρισμένος από ναυτία και ζάλη, ότι αν συνέχιζε να στέκεται στον ουρανό και να πιστεύει όλα όσα έλεγαν οι Ιταλοί για τη φυσική, όταν είχαν αποδειχθεί ανίκανοι να κρατήσουν ίσιο έστω και έναν πύργο, τότε η κατάσταση ήταν απελπιστική, και πράγματι τη στιγμή εκείνη άρχισε να πέφτει πιο γρήγορα από τη Φέντσερτς.
Την άρπαξε από ψηλά και προσπάθησε να πιάσει τους ώμους της σε μια γερή λαβή. Τα κατάφερε.
Πολύ ωραία. Τώρα έπεφταν μαζί, πράγμα πολύ γλυκό και ρομαντικό, αλλά δεν έλυνε το βασικό τους πρόβλημα, που ήταν η πτώση και ότι το έδαφος δεν περίμενε να δεί αν είχε και άλλα έξυπνα κόλπα στο μανίκι του, αλλά ορμούσε προς το μέρος τους σαν τρένο εξπρές.

***

Ηθικόν δίδαγμα (του Douglas Adams):
"Για να καταφέρεις να πετάξεις, πρέπει να πέσεις στοχεύοντας στο πάτωμα και να αστοχήσεις. "
Ηθικόν δίδαγμα (δικό μου):
"Κοίτα να επιλέγεις εκτός από τους ανθρώπους, και τα βιβλία που σε περιτριγυρίζουν."

Καλώ την Ennoe , τον Georges Jacotey και τον Μαύρο Γάτο να παίξουν!