Πρόσωπα και σώματα σημαδεμένα εκ γενετής.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας από τη θάλασσα. Αποτυπωμένη η ευτυχία. Το χαμόγελο πάντα όμως μισό. Σα να λείπει ο μυς αυτός που το διαμορφώνει. Η αριστερή πλευρά πάντα ανεπιτήδευτα αγέλαστη. Μαζί με το φως και το σκοτάδι. Μαζί με τη χαρά και ο θρήνος. Θυμίζει μάσκα αρχαίου θεάτρου αυτό το πρόσωπο. Λίγα μόρια ανθρώπινου κρέατος ο δρόμος από τη τραγωδία στην κωμωδία; Ή μνήμη ψυχής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου