Λεωφορείο 34 για τον παράδεισο

Την βλέπω.
Σηκώνεται από την παρέα της στο τέλος του λεωφορείου και πάει και κάθεται τρία μέτρα εκεί μπροστά και απέναντι μου.
Τα μαλλιά της χωρισμένα ψηλά σε δυο μικρούς κότσους.
Σαν δύο μικρά ρόδα στον κήπο του κεφαλιού της.
Σίγουρα πήγαινε στο μάθημα μπαλέτου.
Το βλέμμα παιχνιδιάρικο και αθώο, όπως μπορεί το οχτάχρονο παιδί να συνδυάζει.
Με τα μεγάλα της γατίσια μάτια κάθεται και χαζεύει τάχα αδιάφορα γύρω της.
Την παρατηρώ και διαβάζω τις σκέψεις της.
Νιώθει όμορφα!
Χαζεύει την άνοιξη που τρέχει έξω απ' το λεωφορείο.
Γυρνά τον νού αριστερά και μπροστά της.
Ακολουθώ.
Χαζεύει την άνοιξη που στέκεται εκεί μέσα στο λεωφορείο.

Αυτόν.
Ένα λεπτοκαμωμένο αγόρι με σκούρο δέρμα και μαύρα μάτια.
Πρέπει να είναι στην ηλικία της.
Κάθεται ακόμα πιο αδιάφορα από αυτήν.
Σχεδόν αλήτικα έτσι όπως έχει χυθεί στο ξύλινο κάθισμα,
φαίνεται πραγματικά να μην τον απασχολεί τίποτα.
Όλα μοιάζουν να είναι αδιάφορα.
Μαγκάκι ίσως.
Κουρασμένος ίσως.

(Κάπου νομίζω το είδα να δουλεύει αυτό το παιδί...)

Ούτε που σε έχει προσέξει μικρή μου.
Είναι δυνατόν;
Αυτό δείχνει πάντως..

Η μικρή δεν αντέχει αυτή την περιφρόνηση!
Δρά!
Σηκώνεται και τον σκουντά με τον δείκτη της στην άκρη του ώμου του.
Γυρίζει γρήγορα πίσω στη θέση της και κάνει την ανήξερη.
"Πρόσκληση σε παιχνίδι"
Ο μικρός γυρνάει, ρίχνει ένα αδιάφορο βλέμμα στην μικρή και ξαναγυρνάει μπροστά του.
Χάρηκε- Είμαι σίγουρη- Μα δεν άφησε να ξεγλιστρύσει από μέσα του στο πρόσωπό του η χαρά.

Η μικρή νιώθει την καρδιά της να χοροπηδάει από προσμονή.
Έκανε το πρώτο βήμα η ίδια.
Ας κάνει αυτός το δέυτερο!
...Τίποτα...

"Ο χρόνος είναι λίγος!" σκέφτεται η μικρή.
"Ο χρόνος είναι σχετικός!" της επισημαίνω.


"ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΣ!" απαντάει και κινείται τώρα προς την φυσαρμόνικα στη μέση του λεωφορείου.
Περνά τα χέρια της πίσω από το οριζόντιο κάγκελο και κορδώνει το ψηλόλιγνο σώμα της.
Άπλωνει το δεξί της πόδι μπροστά και αρχίζει να κάνει κινήσεις από το μπαλέτο.
Χορεύει.
Χορεύει για αυτόν τον μικρό και αδιάφορο αλητάκο!
"ΠΡΟΣΕΞΕ ΜΕ τί όμορφη που είμαι! Για ΣΕΝΑ χορεύω!"

Περιμένει λίγο έτσι, συνεχίζοντας να χορεύει για να τον γοητεύσει.

Ο μικρός έχει καταλάβει πολύ καλά τί θέλει να κάνει η μικρή.
Την παρατηρεί γεμάτος σκέψεις, να του επιδεικνύει τις ικανότητες της.
"Άτιμη μικρή" σκέφτεται.
"Θες να μου πάρεις το μυαλό απογευματιάτικα!"
...
"Κοίτα φίλε τί κάνει!
Χορεύει και καλά αδιάφορα για να την προσέξω!
Είναι πανέμορφη όμως η άτιμη!..
Για μένα είσαι τόσο όμορφη;..."
Αυτή η σκέψη τον παρασέρνει.
Αυτό το θέαμα!
"Πώς μπορώ να είμαι σκληρός μαζί σου μικρή μου..."
Λυγάει.
Σαγηνεύεται.
Σαν να είναι νήματα αυτά που τον κινούν τον τραβούν και σηκώνεται.

Στέκεται τώρα απέναντί της.
Θέλει να την θαυμάζει από κοντά.

Ήρθε επιτέλους!
Και είχε αρχίσει να πιστεύει πως δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί!
Το βλέμμα του τώρα είναι όσο ζεστό χρειάζεται ίσα για να αισθανθεί την επιτυχία της!
Του χαμογελά!
Ω! Σίγουρα δε θα το ξεχνούσε ποτέ αυτό το απόγευμα!
Το απόγευμα που σαγήνευσε αυτό το αγόρι.

Τα δύο ακόμα πιο μικρά κορίτσια από την παρέα της, και αυτά με κότσους και ντυμένα στα ρόζ, πήγαν και στριμώχθηκαν στο παιχνίδι τους.
Σαν παραμύθι!
Οι αιθέριες μικρές χόρευαν μαζί τώρα.

"Επόμενη στάση..."

Δεν θα μάθω ποτέ.
Ούτε και εσείς μαζί μου.
Το τέλος της ιστορίας αυτής.

Και τί σημασία θα είχε άλλωστε ένα τέλος.
Δεν είναι καν παραμύθι.
Είναι η ζωή.
Και αυτό που έχει σημασία μάλλον είναι το ταξίδι,
παρά το τέλος της.