Η σκιά του πραγματογνώμονα ΝΤΟΥΕ

Δε θέλω να μ'αγαπήσεις για πάντα.

Να τυλιχτούμε μόνο για τρείς ανάσες μέσα σε ένα κουκούλι μαζί.

Να ξυπνήσουμε με ένα χαμόγελο και να μου απαγγείλεις τρίστιχα με μπάσα τη φωνή σου.

Λίγα πράματα, ε;

Ο ρομαντισμός προσγειώθηκε σε λερωμένα σεντόνια.

Σεντόνια που πλήθηκαν στην αλμυρή βροχή.

Κάποια στιγμή μεγαλώνεις

κι έπειτα μεγαλώνεις κι άλλο

και έπειτα αρχίζεις να μικραίνεις λένε.

Αναλόγως που γίνεται αυτό όμως

είναι καλό ή κακό.

Θέλει προσοχή το πράγμα.

Που ήμασταν; ναι.

Θέλω να σε εμπιστευτώ για λίγο.

...

Δεν είμαι σίγουρη για αυτό.

Γράφωντας το γύρισα, ξάπλωσα κοιτώντας τις λεπτομέρειες

μιας ξύλινης πόρτας για κανα πεντάλεπτο.

Όταν φαντάστηκα υγρό γυαλί να κυλάει στις πτυχές της

επανήλθα στον πραγματικό χωροχρόνο.

Αυτό που θέλω να πώ...-μάλλον- είναι: έλα και βλέπουμε.

Ούτε ουράνια τόξα, ούτε πούπουλα σου υπόσχομαι, ούτε λίμνες.

Αυτά ήταν περισσότερο προσωπικές υποθέσεις,

παρά διαπροσωπικές.